Od czasu do czasu moje "maleństwo" ma ataki takiego szaleństwa, że się zastanawiam, co za chwilę poleci i gdzie wyląduje. Szafy pokonuje w takim tempie, że nie nadążam wzrokiem i zawsze myślę, że ludzie, nawet najlepsi sportowcy, są po prostu żałości w swej łamagowatości i ociężałości w porównaniu z nawet najmniej zwinnym kotem.
Dreyfusowi do Dorin daleko, tzn. potrafi ją gonić w podobnym tempie, ale nie umie tak zgrabnie skakać, bo przed skokiem musi się dobrze przyjrzeć i wymierzyć odległość. Dorin, mimo że już nie jest taka malutka (to niestety jedyny mankament - potworne łakomstwo, choć nie wiem, czy to efekt sterylizacji, czy po prostu tak ma), podskakuje tak lekko, jakby miała w środku baloniki z powietrzem.
Dorin, jak się już obudzi, to tak prędko spać nie pójdzie. Tak że gdy wstanie o 4, to człowiek może o spaniu zapomnieć (a wstaje tak codziennie). Poza tym jest, zwłaszcza jak na kota, bardzo aktywna. Ostatnio biegała bez ustanku przez prawie 3 godziny, na koniec zawijając się w łazienkową matę, jednym ruchem. Gdyby człowiek próbował wykonać taki manewr, zapewne tylko by się potłukł. A to efekt:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz